گلبرگ ادب؛ احمد نعمتی (مجموعه شعر)

گل برگ ادب سروده آقای احمد نعمتی است. مجموعه سروده‌های او از سال 1363 به طور جدی جمع‌آوری شد. از ویژگی‌های صوری شعر او با شعرای کهن ایران، اما پیوستگی درون‌مایه و مضمون شعری وی ـ مدح و مرثیه ـ با شعر دوران صفویه نزدیک است با این تفاوت عمده که نعمتی از موضوع‌های روز زندگی و اجتماعی دوران خود نیز به دور نبوده و مانند شعرای دوران پس از انقلاب مشروطه به زندگی عادی مردم نیز پرداخته است.
گرچه این پیوستگی به شکلی عام با همه بزرگان ادب کهن رعایت شده و جدایی‌ناپذیر است، اما سلمان ساوجی شاعر دوره هشتم هجری قمری ساوه جای‌گاهی دیگر دارد و تأثیری ویژه بر شعر او نهاده است؛ به گونه‌ای که بی‌محابا مطلع غزل‌های خود را از آن شاعر بلندمرتبه وام گرفته و استقبال کرده و با دل‌بستگی‌ای عاشق‌گونه به آن پرداخته است. این سنت از دیرباز رایج بوده، غزل‌های بی‌شماری با این شیوه سروده شده‌اند. برای نمونه این بیت از سلمان ساوجی را در نظر بگیریم که نعمتی آن را استقبال کرده و غزلی در دوازده بیت بر این روال سروده است و توجه کنیم که شاعر در مقطع غزل خود به روشنی به این نکته اذعان دارد.
نورچشمی و به مردم نظری نیست تورا
آفتابی و به خاکم گذری نیست تو را