شب‌آویز؛ مصطفی بشیری

سید مصطفی بشیری فرزند سید علی در فروردین‌ماه 1316 خورشیدی در شهر ساوه، در خانوادهای متوسط و مذهبی به دنیا آمد. پدرش با سواد مکتب‌خانه، با قرآن و مولانا و سعدی و حافظ الفتی ویژه داشت که موجب آشنایی و دلبستگی مصطفی جوان به شعر و شاعری و قرآن گردید. در بزرگسالی این تفکر موجب پیدایی سروده‌های آیینی در مدح و توصیف ائمه گردید.
اولین دوره آموزشی‌اش در مکتب‎خانه‌ها گذشت. تحصیلات ابتدایی و دوره اول دبیرستان را در ساوه گذراند و با مدرک سیکل به استخدام آموزش و پرورش و پرورش درآمد که تا سال 1373 ادامه یافت. هم‌زمان با کار در آموزش و پرورش، دوره دانش‌سرای مقدماتی را نیز سپری کرد. پس از بازنشستگی در دانشگاه آزاد اسلامی مشغول به کار شد که تا اندی پیش ادامه یافت.
از دهه پنجاه به شعر و شاعری پرداخت که بخشی از آن در مجموعه شب‌آویز گرد آمده است.

سیمای شب‌آویز

ای عکس تویی همان شب‌آویز
طی کرده بهار تا به پاییز
از قال و مقال بسته منقار
اینک شدی از سکوت لبریز
گفتی سخنی که حرف دل بود
هم شاد سرودی هم غم‌انگیز
این دفتر شعر یادگار است
شعری که شده زسینه سرریز
بسیار پس از من این ترانه
ماند چو دفاتر دگر نیز
بسیار پس از وفات شاعر
آید به مزار من شب‌آویز
گوید که سرآمد این روایات
ای راوی غم زجای برخیز
بگذار قلم زکف بشیری
وزگفته بی‌ثمر بپرهیز