ترازوی بالک‌ها؛ هنریش بل، ترجمه: خسرو باقری

پدر بزرگم اهل جایی بود که بیش‌تر مردم آن با کار در کارگاه‌های کتان زندگی می‌کردند. پنج نسل در خاکی نفس کشیده بودند که از ساقه‌ی کوبیده کتان برمی‌خواست و کشتار تدریجی آن‌ها را رقم می‌زد؛ نژادی ستم‌کشیده و درعین‌حال شادمان که پنیر بُز، سیب‌زمینی و گه‌گاه گوشت خرگوش می‌خوردند؛ غروب‌ها جلوی خانه‌ی خود می‌نشستند، می‌ریسیدند و می‌بافتند، آواز سرمی‌دادند، چای نعناع می‌نوشیدند و خرسند بودند… روز که می‌شد ساقه کتان‌ها را با وسایل قدیمی به کوره می‌بردند؛ هیچ وسیله‌ای هم که آن‌ها را در برابر غبار و گرمای خشک‌کن کوره، حفاظت کند؛ نداشتند.

هرکلبه‌ی دهکده فقط یک تختخواب داشت که به دیوار چسبیده بود و والدین از آن استفاده می‌کردند؛ بچه‌ها هم دور تا دور اتاق روی نیمکت می‌خوابیدند.

صبح، بوی سوپ رقیق، فضای کلبه را پُر می‌کرد؛ یکشنبه‌ها معمولاً خورشی برپا می‌شد و در روزهای جشن، صورت بچه‌ها با تماشای لیوان قهوه سیاهی که از بلوط می‌گرفتند و مادر با آن لبخند همیشگی شیر در آن می‌ریخت و روشن و روشن‌ترش می‌کرد؛می‌شکفت.

پدرها و مادرها، صبح زود به کارگاه‌های کتان می‌رفتند و کارهای خانه روی دوش بچه‌ها می‌ماند: اتاق را جارو می‌کردند، مرتب می‌کردند، ظرف‌ها را می‌شستند و سیب‌زمینی‌ها را پوست می‌کندند.

آن روزها سیب‌زمینی غذای مهم و با ارزشی بود. پوست نازکش را هم باید نگه می‌داشتند تا کسی آن‌ها را به بی‌دقتی متهم نکند.