باد و باران؛ زاهاریا استانکو، ترجمه پرویز شهریاری

.توپ‌ها می‌غرند، هزاران غرش، صدای مسلسل‌ها، با عوعو سگ‌ها خفه می‌شوند، و زمین، از خون به رنگ سرخ درمی‌آید

……………

.عقاب سیاه، با ناخن‌های خود، پاره پاره می‌کند

……………….

.همه در پناه صلیب‌های ملالت‌بار خود، گردونه‌های مرگ خود را بر دوش می‌کشند

  .. باد و باران توصیف‌گر شرایط اجتماعی جامعه‌ی پس‌از جنگ کشور رمانی‌ است که مردمی سرخورده از جنگ در ناتوانی‌های اقتصادی و درگیری‌های اجتماعی و سیاسی گروه‌های مختلف برای دستیابی به قدرت سیاسی در برابر مردمی که در حداقل‌های گذران زندگی درمانده‌اند. اما اما باد و باران چون پابرهنه‌ ینه یک رمان سیاسی همراه با شعار های سشیاسی که معمولا با تاریخ مصرفی مکشخص عرضه میشود ، بلکه تغلب روایت‌های زاهاریا شکل و فرمی حماسی به خود می‌گیرند. در ادبیات جحهانی، نمونه‌ی بسیاری از این گونه نوشته‌ها را می‌شناسیم. درخشان‌ترین نمونه اغز رشته رمان‌های ‌درهم‌تنیده که تضویر گسترده‌ای از جامعه و اجتماع انسانی را در دوره‌ی تاریخی خاص را به دست می‌دهند، «کمدی انسانی» اثر انوره دو بالزاک و رمان‌های زاهاریا استانکو در این مجموعه از آثار ادبی قرار می‌گیرند. ملودی و آکورد سمفونی‌های زاهاریا استانکو که از سال‌های 1960 با نگارش پابرهنه‌ها با ترجمه‌ی بسیار خوب احمد شاملو آغاز شد، همان است که چخو.ف در داستان معروف خود«دانشجو» نوشت:

«گذشته با زنجیریس از رخدادها که یکی ناشی از دیگری است، بعه زمان حال می‌پیوندد و به نظر می‌رسد که هر دو انتهای زنجیر دیده مکی‌شود، وقتی یک سر آن را تکان بدهید، سر دیگر به لرزه درمی‌آید.

و زاهاریا می‌گوید

«فراموش نکن داریه! هیچ چیز را فراموش نکن باز هم از کودکی خود بگو! باید از کودکیت حکایت کنی…… می‌شنوی داریه؟ فراموش نکن داریه، تو نباید فرانموش کنی؟!